Kliknij tutaj >> 🃏 Kara Za Posiadanie Narkotyków Na Własny Użytek

Zakłada on, że postępowanie będzie mogło być umorzone, gdy zajdą łącznie trzy przesłanki: posiadanie nieznacznej ilości narkotyków, przeznaczenie substancji na własny użytek oraz niski stopień społecznej szkodliwości czynu. Surowiej karani będą za to dilerzy oraz producenci narkotyków. Sprzedaż i kupno narkotyków jako wypadek mniejszej wagi – art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ; Umorzenie sprawy za posiadanie nieznacznej ilości narkotyków na własny użytek – art. 62a ustawy przeciwdziałaniu narkomanii ; Wiedza domownika, współlokatora czy partnera o uprawie marihuany oraz konopi Posiadanie nawet niewielkiej ilości substancji odurzających lub psychotropowych na własny użytek należy uznać za posiadanie, które jest zabronione - orzekł Sąd Najwyższy w Warszawie. 21 Grudzień, 2015 - 19:17 Art. 62 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wprowadza bardzo surową odpowiedzialność za posiadanie narkotyków – jedyną przewidzianą karą jest kara pozbawienia wolności. Wyjątek stanowi tzw. przypadek mniejszej wagi, w domyśle związany z posiadaniem narkotyku na własny użytek. Za skręta do więzienia? Celebryci walczą o zmniejszenie kar za posiadanie narkotyków. 1 kwietnia Sejm znowelizował ustawę antynarkotykową. Będzie można uniknąć kary za posiadanie niewielkiej ilości narkotyków na własny użytek. manfaat salep pi kang shuang untuk miss v. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w art. 62 stanowi, że kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ust. 1). Jeżeli natomiast przedmiotem tego czynu jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ust. 2).W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (ust. 3).Przestępstwo z art. 62 ust. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polega zatem na posiadaniu wbrew przepisom ustawy narkotyków tj. środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu ochrony art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiPrzedmiotem ochrony w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiDla wypełnienia znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczające jest zaistnienie stanu, w którym sprawca – choćby przez krótki okres czasu – roztacza swoje faktyczne władztwo nad substancją zaliczaną przez ustawę do narkotyków, nawet jeżeli czyni to w celu użycia lub z zamiarem użycia takiej punktu widzenia prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego nie ma więc znaczenia okres czasu, w jakim posiadał narkotyki. Dla przypisania sprawcy czynu z art. 62 ust. 1 wystarczająca jest bowiem, oprócz stwierdzenia obiektywnej przesłanki w postaci faktycznego władztwa nad narkotykami, dodatkowa przesłanka w postaci świadomości sprawcy co do tego, iż znajduje się on w posiadaniu narkotyków (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2018 r., sygn. akt III K 244/17).Znamieniem kwalifikującym przestępstwa z art. 62 ust. 2 jest natomiast posiadanie znacznej ilości środków odurzających, substancji narkotyków związane z osobistym ich użyciemSąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10 wskazał, że żaden przepis ustawy nie wprowadza upoważnienia dla posiadania narkotyków związanego z osobistym ich wykorzystywaniem (używaniem), z wyjątkiem używania Najwyższy, odnosząc się do stanowiska przedstawiciela doktryny prawa, W. Zonteka (W. Zontek: Jak posiadać, aby nie posiadać? Kilka refleksji nad orzecznictwem sądowym ostatnich lat w sprawach narkotykowych, CzPKiNP 2010, z. 1, s. 43), podkreślił, że z gruntu błędne jest założenie tegoż autora, że obowiązująca ustawa nie zabrania zażywania narkotyków. Nie jest to bowiem sfera dozwolona (jak w wypadku tytoniu czy alkoholu – w odpowiednich ustawach brak jest bowiem analogicznych do regulacji, które określałyby od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego posiadania tytoniu i alkoholu), uprawniająca osobę do żądania od państwa poszanowania swojej prywatności w zakresie, w jakim używa Najwyższy zauważył, że wspomniany autor popada w sprzeczność, wskazując na uprawnienie do używania narkotyków jako równoważne posiadaniu, w tym używaniu alkoholu, tytoniu (z przyczyn wyżej wskazanych analogia w tym wypadku jest nietrafiona) i pornografii, wyłączając z tego ostatniego zakresu tzw. pornografię dziecięcą, której, jak należy wnosić, nigdy nie wolno posiadać, a zatem także w tym, że w odniesieniu do takiej pornografii (jak i pozostałych form tzw. twardej pornografii) ustawodawca także nie przewiduje wprost wyrażonego w ustawie zakazu karnego używania (oglądania) takich materiałów, statuując jedynie prawnokarny zakaz ich posiadania (art. 202 § 3, 4a i 4b Czyżby więc konstruowane na potrzeby narkotyków swoiste prawo podmiotowe ich używania nie miało zastosowania w wypadku pornografii przy analogicznych zakazach co do ich posiadania? Już to pytanie, retoryczne, wykazuje nietrafność tak przeprowadzonej wykładni, która dodatkowo zasadza się na założeniu, że sfera zachowań dopuszczalnych może być wyłącznie określana na podstawie przepisów te rozważania, przyjąć należy, że żaden przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera wprost sformułowanego zakazu używania (zażywania) tego rodzaju środków czy substancji. Jednak tylko dlatego, że przepis taki jest po prostu zbędny. Zakaz taki wynika bowiem a contrario z regulacji określających od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego (legalnego) posiadania. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje więc żadnego prawa podmiotowego do używania wbrew jej przepisom środków odurzających czy substancji psychotropowych. Poza tym, gdyby chcieć uznać używanie narkotyków za prawo podmiotowe (co stoi zresztą w sprzeczności z ideą samej ustawy), to równocześnie należałoby uznać, że skoro ustawodawca dopuszcza używanie takich środków i substancji, to musi dopuszczać możliwość legalnego wejścia w ich posiadanie, co z kolei wiązałoby się z koniecznością istnienia pozaleczniczego, pozaprzemysłowego i pozanaukowego obrotu takimi środkami i posiadania narkotyków (środków odurzających lub substancji psychotropowych)Posiadanie jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, nie jest jednakże utożsamiane z posiadaniem i dzierżeniem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, iż w prawie karnym „posiadanie” występuje w powszechnym znaczeniu „mieć” coś, „dysponować” czymś , jeżeli nic innego nie wynika z treści aktu prawnego lub kontekstu, w jakim określoną regulację wiązać należy z innymi przepisami, (tak: D. Wysocki: Pojęcie posiadania w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 7-14, w szczególności 8, 11-13, a także S. Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego, Warszawa 2006 – „być właścicielem czegoś, dysponować czymś, być w coś wyposażonym”, M. Szymczak (red.): Słownik języka polskiego, Warszawa 1984 – „zwykle mieć coś jako swoją własność, być właścicielem czegoś; tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt II AKa 164/09, KZS 2009, z. 12, poz. 68; zob. także W. Marcinkowski i M. Gabriel-Węglowski w glosach do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, odpowiednio WPP 2001, nr 2, s. 137 oraz LEX/El 2009).A zatem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, osobą dopuszczającą się czynu zabronionego opisanego w art. 62 jest ten, kto wbrew przepisom tej ustawy „ma” środek odurzający lub substancję psychotropową, podkreślając jednocześnie, że z tak rozumianym „posiadaniem” nie należy wiązać ani żadnego możliwego do zdefiniowania horyzontu czasowego, ani cywilistycznie pojmowanych atrybutów władztwa nad rzeczą. Wobec tego „posiadanie” oznacza świadome i faktyczne dysponowanie rzeczą, niezależne od czasu jego trwania (tak też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz R. A. Stefański: Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego, prawa karnego wykonawczego, prawa karnego skarbowego i prawa wykroczeń, WPP 2010, nr 1, s. 125-126, oraz Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Czas posiadania narkotyków a byt przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiW wyroku z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2, Sąd Najwyższy wskazał, że posiadaniem jest każde, niezależne od czasu trwania, a zatem choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad narkotykiem związane z jego zażywaniem a byt przestępstwa z art. 62 upnSąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, OSNKW 2009, z. 4, poz. 30, uznał, że dysponowanie narkotykiem związane z jego zażywaniem lub zamiarem niezwłocznego zażycia nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 podkreślił, że poza zakresem kryminalizacji jest sama czynność zażywania narkotyków i stąd związana z nią zawsze jakaś forma dzierżenia, posiadania czy dysponowania narkotykiem nie może być traktowana jako posiadanie w rozumieniu art. 62 Gdyby bowiem kwalifikować te zachowania jako realizujące znamiona tego przestępstwa, prowadziłoby to do utworzenia nowego typu czynu zabronionego – zażywania narkotyków, w drodze rozszerzającej wykładni art. 62 co stałoby w sprzeczności z zasadą nullum crimen sine Najwyższy nie miał wątpliwości, że proces zażywania narkotyku zawsze nierozerwalnie wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania”, wywodząc jedynie, że posiadanie związane z zażywaniem nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 z powodu niekaralności – nieprzestępności zażywania zabezpieczenia narkotyków przez organy ścigania W każdym wypadku posiadania środków narkotycznych bez uprawnienia, czyli wbrew art. 33, art. 34 ust. 1 czy art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, środki takie podlegają zabezpieczeniu przez organy ścigania lub organy celne w trybie Kodeksu postępowania karnego (art. 34 ust. 2), a ich przepadek orzeka się albo w postępowaniu karnym, albo – w razie niewszczęcia takiego postępowania – w postępowaniu przed sądem rejonowym, inicjowanym wnioskiem wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska Polskiego (art. 34 ust. 3).Powyższe również jest wyrazem tego, iż posiadanie narkotyków na własny użytek nie jest dozwolone. Niezależnie bowiem już od treści art. 62 upn podstawowe przepisy tego aktu nie dopuszczają nielecznicznego, nieprzemysłowego czy nienaukowego posiadania środków narkotycznych, nakazując przy tym w każdym takim wypadku zabezpieczenie ich i orzeczenie przepadku. Te unormowania są podstawą do budowy normy sankcjonowanej i wykluczają istnienie w tym zakresie jakiejkolwiek sfery dozwolonego posiadania (nie mówiąc już o tym, że prawo podmiotowe używania środków narkotycznych musiałoby za sobą pociągać prawo posiadania takich środków, a nawet prawo ich nabycia).W piśmiennictwie nie budzi wątpliwości, że kryminalizując w art. 62 upn nielegalne posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych, ustawodawca odwołuje się do zakazów określonych w art. 33, art. 34 i art. 42 tej ustawy (tak: T. Srogosz: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 430, 8B; K. Łucarz, A. Muszyńska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, teza do art. 62, oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowejNie jest przestępnym znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale ich posiadanie. Dlatego stwierdzenie takiego stanu w żadnym wypadku nie może być postrzegane jako dowód bezpośredni, wskazujący na fakt główny, a mianowicie wcześniejsze posiadanie to tylko i wyłącznie dowód o charakterze poszlakowym, który – dla skazania – musi odpowiadać dawno wypracowanym już w orzecznictwie i doktrynie standardom. Wskazuje on w sposób bezpośredni jedynie na to, że określona osoba znajduje się pod wpływem takiego środka, a tylko pośredni na to, że mogła go wcześniej użyć, a w związku z tym i posiadać taki środek. Rzecz jednak w tym, że jeżeli nie da się wykluczyć wniosku alternatywnego, iż osobie tej narkotyk udostępniono w sposób niezwiązany z przejęciem przez nią władztwa nad narkotykiem, dowód ten, jeżeli jest jedynym w sprawie, jest niewystarczający dla ustalenia sprawstwa (tak: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znamię znacznej ilości narkotyków (środków odurzających i substancji psychotropowych) z art. 62 ust. 2 upnDotychczasowe orzecznictwo wykształciło kryteria pozwalające na przyjęcie w konkretnej sprawie znamienia znacznej ilości. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II AKa 22/00, (OSA 2001, Nr 2, poz. 8) kryterium decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest znaczna, nieznaczna czy zwykła są:ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji),rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) icel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne).Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że miarą „znaczności” może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2002 r., sygn. akt II AKA 282/02, OSA 2003, Nr 9, poz. 94).Z kolei w wyroku z 24 lipca 1997 r., sygn. akt II AKa 94/97, (KZS 1997, Nr 8, poz. 47) Sąd Apelacyjny w Krakowie przyjął następujące określenie znacznej ilości narkotyku: „to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób”.Biorąc pod uwagę kierunek orzecznictwa uznać należy, że o znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych decyduje:kryterium ilościowe (masa wagowa określona w gramach, kilogramach, tonach, porcjach),kryterium jakościowe (rodzaj środka odurzającego lub substancji psychotropowej, biorący pod uwagę właściwości uzależniające i odurzające, a więc uwzględniający podział na narkotyki miękkie i twarde),kryterium jakościowo-ilościowe (ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej wystarczająca do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób);kryterium wartości rynkowej środka odurzającego lub substancji psychotropowej”(tak w: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, dr Tomasz Srogosz, Rok wydania: 2008, Wydawnictwo: Beck, Wydanie: 2).Sąd Najwyższy – Izba Karna w wyroku Sądu Najwyższego z 1 marca 2006 roku, (sygn. akt II KK 47/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna rok 2006, Nr 6, poz. 57, str. 45) stwierdził, że miarą znaczności w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna stwierdzono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. (sygn. akt I KZP 10/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna 2009/10/84/18 ) – że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy” (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt II KK 30/08 Biuletyn Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2008/10/6).Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r. sygn. akt II AKa 10/08 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2008/10/45/3) wskazał, że znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest ilość pozwalająca na sporządzenie co najmniej kilkuset jednorazowych porcji, mogących odurzyć co najmniej kilkaset osób”.Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 17 grudnia 2000 r., sygn. II AKa 282/02, OSA 2003, nr poz. 94. uznał, że „znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, w wyroku z dnia 17 grudnia 2002 r. uznał, że 100 g heroiny stanowi „znaczną „znaczną ilość” środka odurzającego Sąd Apelacyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 19 października 2000 r., sygn. II AKa 124/00, KZS 2000, nr 11, poz. 48., uznał 200 g amfetaminy, „skoro bowiem jedna porcja tego środka wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi”.Tomasz Kozioł w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., sygn. akt III KK 73/17 przywołuje stanowisko W. Radeckiego mówiące, że zarysowana linia orzecznicza Sądu Najwyższego, odwołująca się do kryterium ilości narkotyku wystarczającej do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób, stanowi egzemplifikację tego zjawiska i nasuwa wiele zastrzeżeń. Przede wszystkim, definiując nieostre wyrażenie ustawy, Sąd Najwyższy sam posługiwał się terminem nieostrym, gdyż „kilkadziesiąt” to liczebnik nieokreślony oznaczający w sposób przybliżony liczbę większą od 20 a mniejszą od 100, podczas gdy znamię „znacznej ilości” narkotyku jako znamię typu kwalifikowanego (wyjątkowego), a zarazem pojęcie ilościowe, co do zasady wymaga wykładni ścisłej; przyjął oprócz tego wskazany próg arbitralnie, bez uzasadnienia, dlaczego nie bierze pod uwagę już kilkunastu bądź dopiero kilkuset lub więcej jednorazowych Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 1999 r. sygn. IV KKN 813/98, Prokuratura i Prawo 2000, dodatek „Orzecznictwo”, nr 1, poz. 2. wyraził pogląd, że typ kwalifikowany przestępstw przez znamię „znacznej ilości” został utworzony przy zastosowaniu wyłącznie kryterium ilościowego. Rodzaj środka pozostaje w tym przypadku bez znaczenia. Posłużenie się więc kryterium jakościowym w odniesieniu do znamienia „znaczna ilość” byłoby „przejawem wykładni contra legem”. Rodzaj wprowadzonego środka mógłby natomiast mieć znaczenie dla kształtowania wypadku mniejszej mniejszej wagi – definicjaWypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji analizy znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania wówczas gdyby taka kompleksowa ocena prowadziła do jednoznacznego wniosku, iż czyn którego dopuścił się sprawca zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe, zachowanie należy oceniać w kategorii wypadku mniejszej wagi (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II AKa 59/14 opubl. Legalis Numer 895264). Czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi musi się charakteryzować nieznacznym stopniem jego społecznej orzecznictwie wskazuje się, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002, z. 9-10, poz. 73).Dodać należy, że oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 a więc:rodzaj i charakter naruszonego dobra,rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,sposób i okoliczności popełnienia czynu,wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak równieżpostać zamiaru,motywację,rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88, stanowiąc, że podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Oceniając go należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88).Przypadek mniejszej wagi przy przestępstwie posiadania narkotykówPrzy rozstrzyganiu, czy w kontekście posiadania narkotyków zachodzi wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który powinien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako automatycznie, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie, wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2002 r., sygn. akt II KKN 79/00, Lex, nr 56084, oraz Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 183/12).Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II AKa 202/2013 wskazał natomiast, że o tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną Rejonowy w Wąbrzeźnie w wyroku z dnia 27 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 127/16 przy ocenie, czy w rozpoznawanej sprawie można było zastosować przepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (wypadek mniejszej wagi) uznał, że należy w tym kontekście brać pod uwagę nie tylko samą ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale także rodzaj narkotyku. Ziele konopi innych niż włókniste stanowi tzw. „miękki narkotyk”. Z kolei substancja psychotropowa w postaci amfetaminy, którą oprócz marihuany posiadał również oskarżony należy do tzw. „twardych narkotyków”, jednak Sąd miał na względzie, iż substancja, którą posiadał oskarżony nie była substancja psychotropową w 100 % czystą. W istocie była to substancja proszkowa, która stanowiła mieszankę, i w tej mieszance stwierdzono obecność posiadanych przez oskarżonego środków narkotycznych wskazywała, iż oskarżony posiadał je na własny użytek, co wynikało także z samych wyjaśnień oskarżonego, który zaznaczył, iż od około dwóch, trzech lat zażywał tego typu środki i zakupił je na własny użytek. A zatem całokształt okoliczności związanych z tym czynem dał podstawę Sądowi do przyjęcia, ze czyn ten stanowił przestępstwo posiadania narkotyku typu uprzywilejowanego, co spowodowało zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu ustalającą, że popełnione przez niego przestępstwo stanowiło wypadek mniejszej wagi, który został przewidziany przez ustawodawcę w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu takie, jak rodzaj narkotyku, cel jego posiadania, stopień uzależnienia sprawcy od narkotyków, mogą być rozpatrywane jako elementy okoliczności popełnienia czynu i uwzględniane przy kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi oraz, rzecz jasna, przy wymiarze kary. Wszak w przypadku posiadania za wypadek mniejszej wagi może być uznane także posiadanie znacznej ilości narkotyków, o którym mowa w art. 62 ust. 2 (tak: Tomasz Kozioł w: glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., III KK 73/17).Podstawa prawna zastosowania przypadku mniejszej wagi przy posiadaniu narkotykówPrzepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określa samodzielnie granice wymiaru kary i mimo, że nie powtórzono w nim całego zestawu znamion z ust. 1, niewątpliwe jest, że zawiera on milczące odesłanie do tegoż właśnie przepisu, przez co zawiera w sobie wszystkie znamiona z ust. 1 poszerzone o znamię statuujące wypadek mniejszej wagi. Dlatego w pełni poprawne i wystarczające jest kwalifikowanie czynów uznanych za wypadek mniejszej wagi posiadania narkotyków wyłącznie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt II AKa 129/13).Umorzenie postępowania w sprawie posiadania narkotykówArt. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mówi, że jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3 (posiadanie narkotyków), są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej art. 62a upn wprowadził do stratyfikacji przestępstwa posiadania narkotyku:czyn o znikomej społecznej szkodliwości (brak przestępstwa),czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi (art. 62 ust. 3),czyn podstawowy (art. 62 ust. 1) orazczyn kwalifikowany (art. 62 ust. 2)– dodatkową warstwę w postaci czynu szkodliwego społecznie w sposób bardziej niż znikomy, nie urastającego jednak do rangi takiego wypadku mniejszej wagi, w którym nie jest już możliwe umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 62a bowiem chodzi o relację do przepisu art. 1 § 2 jest oczywiste, że społeczna szkodliwość czynu określonego w art. 62a upn musi być większa niż „znikoma”, gdyż gdyby nie była, czyn nie stanowiłby przestępstwa i tym samym nie byłoby możliwe zastosowanie tego przepisu jako podstawy umorzenia postępowania (tak: dr Michał Jankowski, prok. Stanisław Momot w: Stosowanie przepisu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Warszawa 2015).Dawka narkotyku niewystarczająca dla odurzenia jednej osoby *W judykaturze Sądu Najwyższego został wyrażony pogląd, iż narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2017 r., – 4 – sygn. akt IV KK 444/16, Lex nr 2306381; tak też np. wyroki SN: z dnia 4 listopada 2008 r., IV KK 127/08, LEX nr 477887, z dnia 16 kwietnia 2009 r., IV KK 418/08, LEX nr 503619, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 289/08, LEX nr 570140, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 304/09, LEX nr 1663550, z dnia 20 kwietnia 2011 r., IV KK 26/11, LEX nr 794512, a także postanowienie SN z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz wyrok Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 18 marca 2021 r., sygn. akt II K 900/20/P).Brak spełnienia kryterium ilościowego powoduje, że zachowanie nie stanowi przestępstwa. W 2022 roku marihuana została w pełni zalegalizowana w takich krajach, jak chociażby Tajlandia. Jest to pierwszy kraj azjatycki, w którym władze zdecydowały się usunąć marihuanę z państwowej listy narkotyków. Oznacza to, że całkowicie zniesiono tam limity THC w produktach konopnych. Zlikwidowano również wszelkie ograniczenia dotyczące posiadania i uprawiania marihuany na użytek własny. W Europie, do pełnej legalizacji marihuany w najbliższych latach przymierzają się również takie kraje jak Niemcy, Szwajcaria czy Włochy. Jak natomiast wygląda sytuacja prawna w Polsce? Ile % THC mogą mieć produkty konopne w naszym kraju? Spis treści: Limity THC – jak było do tej pory?Nowe przepisy dotyczące stężenia THCUprawa medycznej marihuany w PolsceNowe limity THC w uprawach konopiWalka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Limity THC – jak było do tej pory? W Polsce pełna dekryminalizacja marihuany niestety nadal pozostaje pod dużym znakiem zapytania. Przez wiele lat limity THC w produktach konopnych w Polsce utrzymywały się na poziomie 0,2%. W zeszłym roku było głośno o pomyśle zwiększenia limitów THC w produktach konopnych z 0,2% do 0,3%. Warto podkreślić, że stężenie THC do 0,3% jest już legalne w większości miejsc na świecie. W zeszłym roku poseł Jarosław Sachajko z ugrupowania Kukiz’15 zaproponował zmiany prawne, dotyczące polskich upraw medycznej marihuany oraz limitów THC w konopiach włóknistych. Konopie włókniste, tzw. Cannabis Sativa zawierają zazwyczaj jedynie 0,2 – 0,3% THC. Projekt ustawy nowelizujący ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii zakładał między innymi zalegalizowanie upraw konopi innych niż włókniste na terenie Polski. To dałoby zielone światło uprawom konopi indyjskich (Cannabis Indica), z których wytwarza się medyczną marihuanę. Zaproponowano również podniesienie limitów THC w produktach komercyjnych i uprawach do 0,3%. Nowe przepisy dotyczące stężenia THC Po roku obradowania sejm postanowił w końcu przyjąć jeden z trzech poselskich projektów, ten zaproponowany przez Kukiz 15. Odrzucono natomiast dwa inne projekty zaproponowane przez Lewicę oraz KO. Zakładały one traktowanie osób pod wpływem wysokiego stężenia THC tak samo, jak osób znajdujących się pod wpływem alkoholu. Ponadto nowe przepisy miały pozwalać pacjentom posiadającym receptę na udoskonalanie i przerabianie produktów konopnych na własny użytek. Projekt ustawy z dnia 24 marca 2022 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii podnosi limit THC z 0,2% do 0,3%. Ustawa weszła w życie i obowiązuje od 7 maja 2022 roku. To oznacza, że posiadanie produktów o zawartości THC do 0,3% jest już w Polsce w pełni legalne. Należy jednak pamiętać, że za posiadanie konopi o wyższym stężeniu THC nadal grożą surowe kary. By móc legalnie posiadać marihuanę o stężeniu wyższym niż 0,3% THC, należy mieć przy sobie receptę od lekarza. Sprawdź też: ILE KONOPI MOŻESZ UZYSKAĆ Z UPRAWY JEDNEJ ROŚLINY? Uprawa medycznej marihuany w Polsce Przed wprowadzeniem najnowszych przepisów, w Polsce legalna była jedynie uprawa konopi włóknistych. Taka uprawa wymagała specjalnego zezwolenia i mogła być prowadzona wyłącznie na potrzeby badawcze lub przemysłowe. Limity THC takiej uprawy wynosiły 0,2%. To natomiast stanowiło duży problem dla rolników. Zdarzały się sytuacje, że podczas kontroli stężenie THC nieznacznie przekraczało limit 0,2%, co mogło wiązać się z wysoką karą pieniężną. Uprawa konopi indyjskich (Cannabis Indica) o wysokim stężeniu THC 10%-30% do tej pory była w Polsce całkowicie nielegalna. Dotyczyło to również upraw na potrzeby naukowo-badawcze oraz medyczne. Z tego powodu leczniczą marihuanę sprowadzano do naszego kraju z zagranicy, a jej ceny były bardzo wysokie, przez co wielu pacjentów nie mogło sobie pozwolić na jej zakup. Warto również dodać, że terapie przy pomocy leczniczej marihuany nie są w Polsce refundowane. Nowe limity THC w uprawach konopi Nowe przepisy z dnia 24 marca 2022 nie tylko podnoszą limity THC w konopiach włóknistych do 0,3%. Dopuszczają one również uprawę konopi innych niż włókniste, o stężeniu powyżej 0,3% THC, takich jak np. konopie indyjskie. Warunkiem jest, że uprawy te mogą one być przeznaczane jedynie do celów naukowo-badawczych oraz farmaceutycznych. Od tej pory uprawa marihuany przeznaczonej do celów leczniczych jest w Polsce legalna. Należy jednak pamiętać, że mogą ją prowadzić jedynie specjalne instytucje badawcze z zachowaniem odpowiednich norm i pozwoleń. Ponadto medyczna marihuana już nie będzie pochodzić wyłącznie z zagranicy, co może pozytywnie wpłynąć na jej cenę. Inni czytali również: JAKIE JEST OPTYMALNE DAWKOWANIE KONOPI WEDŁUG LEKARZY? Walka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Nieustanna walka o łagodzenie przepisów lub pełne zalegalizowanie marihuany zawierającej wyższe stężenie THC wynika nie tylko z jej właściwości psychoaktywnych. Tetrahydrokannabinol lub delta-9-tetrahydrokanabinol, w skrócie THC, posiada liczne właściwości zdrowotne. Przede wszystkim działa przeciwbólowo i jest bardzo pomocny w łagodzeniu dolegliwości wielu ciężkich chorób, w tym neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane lub choroba Alzheimera. Niestety, pomimo że stosowanie marihuany w celach leczniczych jest w Polsce legalne, kwestie takie jak chociażby dostępność leków w aptekach nadal pozostawiają wiele do życzenia. Problemem są również wysokie ceny produktów oraz brak refundacji. Dzięki legalizacji upraw medycznej marihuany w Polsce, mamy szansę na zwiększenie dostępności do medycznej marihuany oraz obniżenie jej cen. Ustosunkowując się do zadanego przez Pana pytania, uprzejmie wyjaśniam, co następuje. Poniższa odpowiedź została oparta na następujących faktach i ich prawnej ocenie. Z treści Pana pytania wynika, że został Pan oskarżony z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ( o posiadanie środków odurzających w ilości 5 g – znalezionych przy Panu, a także 2 g – znalezionych w miejscu zamieszkania. Istotna z punktu widzenia Pani interesów jest treść art. 62 zgodnie z którym: „1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. 2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sytuacji nie mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi, a to z uwagi na ilość posiadanych przy sobie środków. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 27 czerwca 2012 r.: „Przy rozstrzyganiu, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który powinien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako automatycznie, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu”. Istotne jest wskazanie, że: „znaczną ilość narkotyków należy rozumieć jako ilość wystarczającą do jednorazowego zaspokojenia potrzeb co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 8 marca 2012 r., sygn. akt II AKa 45/12). Rozstrzygnięcie co do „znacznej ilości” narkotyku nie jest oczywiste, a wobec rozbieżności praktyki wymaga odpowiedniego rozważenia i uzasadnienia, jak każda kwestia sporna w procesie. „Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem warunkiem koniecznym do przyjęcia posiadania środków odurzających wbrew przepisom ustawy jest posiadanie takiego środka w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce dla niego zdolnej wywołać inny niż medyczny skutek” (wyrok Sądu Najwyższego z 19 września 2011 r., sygn. akt II AKa 123/10). W mojej ocenie powinien zgodnie z przepisami zostać Panu postawiony zarzut z art. 62 § 1 w którym przewidziano zagrożenie karą wolności do lat 3. Moim zdaniem szansą dla Pana jest przepis art. 62a zgodnie z którym: „jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości”. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia i wynosi od 2 do 5 lat – w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Warunkiem sine qua non (warunkiem koniecznym) jest, aby ujawniona nieznaczna ilość była przeznaczona na własny użytek. Niewielka ilość narkotyku stwarza pewne domniemanie faktyczne, że może być użyta (zażyta) tylko przez sprawcę. Zasadne jest zatem ustalenie, w jakim miejscu zostało ujawnione posiadanie narkotyków, a także w jakich okolicznościach. Nie ulega wątpliwości, że konieczne jest także ustalenie, jakiej treści zeznania złożył Pan w toku postępowania przygotowawczego. Istnieje bowiem szansa na warunkowe umorzenie postępowania karnego, ale uzależnione jest to od celu, w jakim posiadał Pan przy sobie 5 g, a także w jakich okolicznościach doszło do zatrzymania. Jeżeli bowiem został Pan zatrzymany np. na dyskotece, w szkole, to bardzo trudno będzie wykazać, że posiadane narkotyki miały służyć jedynie do własnych celów. Różnica między warunkowym umorzeniem postępowania a dobrowolnym poddaniem się karze polega na tym, że w tym pierwszym przypadku będzie mógł Pan bez żadnych konsekwencji prawnych mówić, iż nie jest karany. Pragnę jednocześnie poinformować, że serwis świadczy także usługi w zakresie sporządzania pism procesowych (wniosek o warunkowe umorzenie), reprezentacji przedsądowej oraz sądowej. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Na gruncie polskiego prawa, kto posiada na własny użytek substancje psychotropowe lub inne środki psychoaktywne nawet w ilości nieznacznej, podlega karze. Zabronione jest nie tylko posiadanie substancji odurzających, ale też ich wyrabianie, przechowywanie, przetwarzanie, rozprowadzanie – dystrybucja, przywóz, wywóz, przewóz i namawianie do spożycia. W niniejszym artykule zajmiemy się samym zagadnieniem posiadania narkotyków i grożącej za ten czyn kary. Kwestie prawne związane z narkotykami i innymi substancjami odurzającymi reguluje w Polsce ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 roku. „Narkotyki”, zgodnie z definicją encyklopedyczną, to potoczna nazwa niektórych środków uzależniających. W przepisach prawa definicji narkotyków próżno szukać, znajdziemy natomiast wskazanie czym jest substancja psychotropowa, środek odurzający, czy też nowa substancja psychoaktywna. Są to wszystkie substancje pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działające na ośrodkowy układ nerwowy (art. 4 wspomnianej ustawy). Podstawowym przepisem, który ustanawia karę za posiadanie narkotyków jest art. 62, a wymiar kary zależy od ilości posiadanych substancji: 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. 2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Czy karalne jest zatem każde, nawet krótkotrwałe posiadanie, czyli posiadanie na tzw. własny użytek? Zgodnie z przepisami już nie obowiązującymi, posiadanie narkotyków na własny użytek nie podlegało karze. Natomiast według obowiązującej ustawy, jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Możliwe jest zatem uniknięcie odpowiedzialności karnej w przypadku posiadania nieznacznej ilości substancji, jednak pod wskazanymi w ustawie warunkami. Ilość posiadanych narkotyków ocenić można kierując się orzeczeniem Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r. (III KK 73/17), gdzie stwierdza się, że ,,Organ orzekający, ustalając znamię znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (DzU z 2017 r., poz. 783 ze zm.), powinien brać pod uwagę nie tylko kryterium ilościowe, ale i jakościowe, a także i to, w jakim celu sprawca środki te lub substancje posiadał”. Co jednak należy traktować jako karalne „posiadanie”? Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r. (I KZP 24/10) odpowiedział na pytanie: “Czy posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej związane z jego zażywaniem lub zamiarem zażycia („na własny użytek”) stanowi realizację znamion typu czynu zabronionego z art. 62?” Według Sądu Najwyższego, posiadanie narkotyków to świadome i faktyczne dysponowanie nimi, niezależnie jak długo trwa stan posiadania. Nie ma zatem znaczenia jaki jest cel dysponowania takimi środkami. Zarówno więc posiadanie związane z użyciem lub zamiarem użycia będzie podlegało karze. Posiadanie każdej ilości narkotyków, niezależnie jak znikoma by była, jest zabronione przez ustawę. Żaden z obowiązujących przepisów nie zezwala na legalne posiadanie narkotyków nawet w celu osobistego używania. Dodatkowo Sąd Najwyższy w swoim wyroku zwraca uwagę, że „żaden przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera wprost sformułowanego zakazu używania (zażywania) tego rodzaju środków czy substancji. Jednak tylko dlatego, że przepis taki jest po prostu zbędny”. Wyjaśnienie jest proste – gdyby używanie narkotyków było dopuszczalne, konieczne stałoby się również zalegalizowanie ich posiadania. Podsumowując krótko – posiadanie narkotyków (bez względu, czy na własny użytek, czy też nie), jawi się jako szkodliwe, zarówno ze względów zdrowotnych, jak i prawnych. I nie ma co do tego żadnych wątpliwości. ______________________________________________________ Autor wpisu: Adwokat Michał Podgórski Potrzebujesz pomocy prawnej w zakresie posiadania narkotyków?Skontaktuj się ze mną:+48 695-501-001kancelaria@ Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii reguluje odpowiedzialność karną za posiadanie, handel i przemyt narkotyków. Sprawdź, co grozi za posiadanie niewielkiej ilości narkotyków lub narkotyków w znacznej ilości i dlaczego w sprawach o narkotyki warto skorzystać z pomocy adwokata. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii obowiązuje od 4 października 2005 roku. Od tego czasu była wielokrotnie nowelizowana. Ostania zmiana weszła w życie 21 sierpnia 2018 r. Ustawa przewiduje odpowiedzialność karną nie tylko za wytwarzanie i rozpowszechnianie narkotyków, ale również ich posiadanie. Ponadto ustawodawca wskazał na 4 główne grupy substancji psychoaktywnych, dzieląc je na: środki odurzające, substancje psychotropowe, nowe substancje psychoaktywne, środki zastępcze. Nowe przepisy przyznały kompetencję Ministerstwu Zdrowia dopisywania do listy substancji psychoaktywnych, nowych środków, co stanowi duże ułatwienie w zakresie aktualizacji substancji niedozwolonych. Praktyka pokazuje, że posiadanie nawet bardzo niewielkiej ilości narkotyków powoduje wszczęcie postępowania karnego. Warto wtedy skorzystać z pomocy adwokata, który zminimalizuje skutki ewentualnych kar oraz uchroni zatrzymanego przed wieloma negatywnymi konsekwencjami wszczętego postępowania. Przestępstwa narkotykowe kodeks karny Kodeks karny nie reguluje szczegółowo kwestii przestępstw narkotykowych. To zadanie zostało powierzone ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej: Warto wiedzieć, iż art. 62 przewiduje odpowiedzialność karną już za samo posiadanie narkotyków – to przestępstwo zagrożone jest karą do 3 lat pozbawienia wolności. W sytuacji posiadania większych ilości zastosowanie będzie miał art. 62 który stanowi, iż w przypadkach posiadania znacznej ilości narkotyków – kara może zostać wymierzona do 10 lat. Zgodnie z art. 62 ust. 3 “w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Kara za posiadanie narkotyków W przypadku przestępstw narkotykowych rodzaj i wysokość kary zależy od określonego zachowania (czy jest to posiadanie, udzielanie narkotyków, ich przewóz lub wywóz) a także ilości narkotyków. Ustawodawca wyróżnił: typ podstawowy – posiadanie narkotyków; typ kwalifikowany – posiadanie znacznej ilości narkotyków typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi. Kary za przestępstwa narkotykowe są zróżnicowane i tak np. za posiadanie niewielkiej ilości marihuany, sąd może orzec np. karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jednak w sytuacji skazania za posiadanie znacznej ilości marihuany, zwłaszcza przy uprzedniej karalności, można spodziewać się bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Marihuana należy do tzw. narkotyków „miękkich”, w odróżnieniu od narkotyków „twardych” za które orzeczone kary są z reguły surowsze. W przypadku pomocy doświadczonego adwokata wspomniane kary mogą być oczywiście znacznie mniejsze. Warto również wrócić uwagę na orzecznictwo które przyjmuje, że znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. (np. wyrok SN z 7 maja 2013 r., III KK 25/13). Na stopień społecznej szkodliwości, a przez to na wymiar kary będą wpływały zarówno rodzaj przewożonych środków odurzających, jak i cel ich przeznaczenia (np. na własne potrzeby) oraz ich wartość. Przedstawiona interpretacja „znacznej ilości narkotyków” jest poglądem dominującym, choć w ostatnim czasie zdarzały się również odmienne interpretacje, w szczególności w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego w Krakowie, jak również w innych składach Sądu Najwyższego. Natomiast typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi będzie najczęściej kojarzony z posiadaniem narkotyków na własny użytek (np. kilka gram narkotyku). W tym przypadku sąd również weźmie pod uwagę rodzaj posiadanego środka odurzającego i okoliczności podmiotowe czynu. Kara za posiadanie marihuany Najwięcej zapytań wśród klientów naszej kancelarii adwokackiej, dotyczy wysokości kary za posiadanie marihuany. Kary za posiadanie marihuany nie zostały określone w sposób odrębny. Odnosi się do nich art. 61 a zatem znajdą również zastosowanie przepisy o zaostrzeniu odpowiedzialności karnej za znaczne ilości posiadania narkotyków, ale też o możliwości orzeczenia grzywny, kary ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Co istotne art. 62a przewiduje możliwość umorzenia postępowania również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Ustawa niestety nie wskazuje żadnej wartości, która odpowiadałaby znacznej ilości narkotyków. Jednakże ustawodawca w pierwotnej treści załącznika do projektu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wskazał jako ilości nieznaczne do 10 gram marihuany, do 3 gram haszyszu i do 0,25 gram amfetaminy. W sytuacji posiadania niewielkiej ilości marihuany (do kilku gram) istnieje szansa na warunkowe umorzenie postępowania karnego, choć w tej sytuacji istotna będzie uprzednia niekaralność za przestępstwo umyślne. Kary za posiadanie kilku lub kilkunastu porcji marihuany kształtują się zazwyczaj od kilku miesięcy do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary. W sytuacji posiadania znacznej ilości marihuany sąd może orzec karę bezwzględną pozbawienia wolności, której wysokość będzie uzależniona w znacznej mierze od ilości narkotyku, okoliczności sprawy czy uprzedniej karalności. Handel narkotykami został uregulowany w art. 59 Definiowany jest jako zachowanie przestępcze, podejmowane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej polegające na: udzielaniu innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub dopalaczy; ułatwianiu użycia nakłanianiu do użycia takiego środka lub substancji. W praktyce często można spotkać się z pytaniem o wyroki za handel marihuaną. Przede wszystkim należy podkreślić, iż oskarżenie o handlu narkotykami w przeciwieństwie do udostępnia narkotyku określonego w art. 58 niesie za sobą zagrożenie surowszą karą – od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Sprzedaż narkotyków małoletniemu (osobie, która nie ukończyła 18 lat) powoduje, że sprawca podlega karze pozbawienia wolności nie krótszej niż 3 lata. Łagodniejszej odpowiedzialności podlega sprawca wypadku mniejszej wagi – sąd może skazać go na grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Za handel narkotykami możliwe jest orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Należy jednak pamiętać, że tzw. zawiasy za handel narkotykami dotyczą wyłącznie kar pozbawienia wolności do 1 roku. Kara za przemyt narkotyków Na sądowych wokandach coraz częściej można spotkać również postępowania o czyny z art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zabronione karą do 5 lat pozbawienia wolności i karą grzywny jest przywóz, wywóz jak również wewnątrzwspólnotowe nabycie lub wewnątrzwspólnotowa dostawa substancji psychotropowych lub słomy makowej. Opisane zachowania w języku potocznym bardzo często określane są mianem przemytu. Co istotne, jeżeli przedmiotem czynu jest znaczna ilość substancji albo czyny zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca podlega karze grzywny i pozbawienia wolności od lat 3. W tej sytuacji szczególnie istotne jest skorzystanie z pomocy adwokata, który zweryfikuje ilości narkotyków przypisywane oskarżonemu, ustali najkorzystniejszą taktykę procesową oraz umożliwi uzyskanie łagodnej kary. Adwokat od spraw narkotykowych Ilość spraw narkotykowych w sądach w dalszym ciągu jest bardzo duża. W tego rodzaju postępowaniu warto skorzystać z pomocy adwokata – jak najszybciej, ponieważ jak się okazuje to działania podjęte w początkowej fazie mają największy wpływ na przebieg postępowania karnego. Bardzo istotna jest już pomoc w przesłuchaniach prowadzonych przez prokuraturę lub przez policję – adwokat oceni czy korzystniejsza będzie współpraca z organami ściągania czy też przyjęcie innej taktyki procesowej. Wszystkim osobom, podejrzewanym o przestępstwa narkotykowe lub zatrzymanym za posiadanie niewielkiej ilości narkotyków, oferujemy pomoc prawną. Prosimy o kontakt telefoniczny lub mailowy.

kara za posiadanie narkotyków na własny użytek